24 Ιουλίου 2013

Νέος πολιτικός πολιτισμός ως στοιχείο εξόδου από την κρίση

Του Γιάννη Παπαγιάννη 

Η επιδείνωση της οικονομικής κατάστασης και η πολυποίκιλη κοινωνική κρίση, παρά τα όσα μέτρα λαμβάνονται, δεν δείχνει σημάδια υποχώρησης, προς το παρόν. Χρειαζόμαστε νέο πολιτικό πολιτισμό και νέες αντιλήψεις στην πολιτική μας παιδεία, εφόσον επιθυμούμε να εξέλθουμε από την κρίση, να μειώσουμε δραστικά την ανεργία και να ευημερήσουμε.
Οι πολίτες πρέπει να συμμετέχουμε ουσιαστικά και δυναμικά στις κοινωνικές και πολιτικές διεργασίες και αλλαγές. Όσοι δυσανασχετούμε από το μίζερο και αποτυχημένο πολιτικό σκηνικό και οραματιζόμαστε μια ευημερούσα, ασφαλή και κοινωνικά δίκαιη Πολιτεία πρέπει να αναζητήσουμε τις αιτίες, τις συμπεριφορές καθώς και τα πρόσωπα που μας οδήγησαν στη σημερινή αρνητική κατάσταση.

Ο πολιτικός πολιτισμός της σύγχρονης εποχής δεν συνάδει με λογικές πολιτικής οικογενειοκρατίας, πολυετούς παραμονής των ίδιων προσώπων ή συγγενών τους στο πολιτικό προσκήνιο, οξύτατων, ανούσιων και επιθετικών προσωπικών αντιπαραθέσεων στην πολιτική ζωή. Χρειαζόμαστε σοβαρές προτάσεις για επίλυση των προβλημάτων, πολιτικό σχέδιο και δυναμικές μελέτες, πνεύμα σύγκλισης και εξυπηρέτησης των συλλογικών αναγκών και όχι των ατομικών επιδιώξεων μιας "κοινωνίας των κολλητών". Παρακολουθώντας όσα συμβαίνουν στις πραγματικά αναπτυγμένες χώρες διαπιστώνουμε αμέσως ότι λειτουργεί εκεί η ουσιαστική Δημοκρατία, οι πολιτικοί σχηματισμοί συζητούν βάσει προγραμμάτων και συνεργάζονται όπου συμφωνούν για την υλοποίηση των κοινών στόχων για το συλλογικό καλό. Παράλληλα στις ανωτέρω κοινωνίες είναι αδιανόητο να επιδιώκει πολιτικός την εκλογή του σε περισσότερες από δύο (π.χ. ΗΠΑ) ή τρεις θητείες (πχ. Γερμανία), καθότι κάτι τέτοιο θα θεωρούνταν και είναι, κατά την ταπεινή μου άποψη, στοιχείο πολιτικής αλαζονείας, ένδειξη αποτυχίας των προηγούμενων θητειών, περιορισμός της ελεύθερης δημοκρατικής συμμετοχής των πολιτών καθώς και προσβολή της έννοιας της ίδιας της δημοκρατίας ως θεσμού.

Οι πολίτες πρέπει συλλογικά να άρουμε τα αισθήματα απογοήτευσης, αγανάκτησης και τους δισταγμούς, που συχνά καλλιεργούνται τεχνηέντως. Οφείλουμε ως κοινωνικά όντα, κατά τον Αριστοτέλη, να δράσουμε προγραμματισμένα και δυναμικά για την έξοδο της κοινωνίας μας από τη σημερινή κατάσταση.